Opowiadanie na podstawie gry Słodki Flirt - rozdział 3

Hej, hej!

Rozdziały będą prawdopodobnie codziennie.

Cieszycie się?

Bo ja tak! :D

Zaczynamy!

Rozdział 3

-I co dalej? - odezwał się Kastiel. Eh, powiedziałabym "gówno", ale przy nauczycielach nie wypada.

-No, chyba tyle. Mam coś jeszcze powiedzieć? - drugie zdanie skierowałam do nauczyciela, który siedział za biurkiem.

-Nie, nie, wystarczy. Siadaj, gdzie chcesz. - powiedział i znowu zatopił się w książce.

Aha.

Gdzie chcę, jeśli jest jedno miejsce.

Obok wszystkich chłopaków, a Kim dalekoo.

No nic.

Poszłam w stronę 5 ławki po środku. Przed sobą miałam białowłosego, za - szatyna, po lewej - Kastiela, a po prawej - Nataniela. No świetnie. Mam nadzieję, że z którymś się zaprzyjaźnię, żeby nie było.

Usiadłam i rozpakowałam się. Sądząc po tym, co pisało na tablicy, była biologia. No, nawet. Umiałam wszystko, co nauczyciel już zapisał, a zadania zrobiłam w kilka minut. Nudziło mi się. Zerknęłam na prawo - Nataniel robił pozostałe zadania, jakby to było takie ważne. Nawet temat do przodu. Na lewo - Kastiel wysyłał liściki do... nie wiem kogo, ale miał przy tym niezły ubaw. Białowłosy pisał coś w swoim notatniku, a szatyn... odwróciłam się do tyłu, by zobaczyć.

Grał w grę na swojej konsoli, ale podniósł wzrok i nasze oczy się spotkały.

Jego niebieskie. Moje fioletowe. Ładne. Bardzo ładne.

Trwało to może sekundę, nie mogłam się oprzeć i zobaczyłam, w co grał.

-Gran Turismo? Wyścigówka? - spytałam i uśmiechnęłam się. Znałam tą grę.

-Taa, gram w nią podczas lekcji. Chwila, skąd ty ją znasz?! - podniósł na sekundę oczy. Znowu się spotkały.

-Ja też, czasami. No, czasami w tą akurat. Zwykle gram w coś innego. - odpowiedziałam. Ale zajebiście.

-Na przykład co? - uśmiechnął się, patrząc się na konsolę.

-Alice Mandess Returns. Moja ulubiona gra na PSP. - mruknęłam. Na 100% nie znał. No, chyba że...

-O matko! Mam drugiego bliźniaka! - prawie krzyknął szatyn, a ja szybko z automatu zakryłam mu usta.

-Taa, na pewno masz bliźniaka, który nie wie, jak się nazywasz. - powiedziałam wyzywająco.

-Armin. - powiedział, cały uśmiechnięty, jeśli można to tak ująć.

-Mogę popatrzeć? - spytałam się, chyba pytaniem retorycznym.

-A co teraz robisz? - spojrzał na mnie zabawnie.

-Właśnie... Dobra. - uśmiechnęłam sie milionowy raz i zamilkłam.

Dobrze grał, może na podobnym poziomie co ja. A nawet lepiej?

Pochyliłam się, żeby lepiej widzieć.

Eh, ja to mam szczęście.

Wywinęłam kozła krzesłem i upadłam na podłogę. Ból kostki się wznowił, a nauczyciel zasnął.

Armin się nie skapnął, chyba zaczęło się coś wciągającego w grze.

Nataniel tez zasnął.

A Kastiel sobie wysyłal liściki i podrywał laski z przodu.

Na szczęście białowłosy się odwrócił.

Dwie różne tęczówki? Zielona i... złota? Jakaś era złotych oczu?

Wstał i podszedł do miejsca, gdzie się wywaliłam.

-Wszystko ok? Możesz sama wstać, albo się poruszyć? - mówił troskliwym głosem.

-Nie mogę się poruszyć, bo dzisiaj już się wywaliłam na kostkę, ból się wznowił... - odpowiedziałam cichym, załamującym się w kilku miejscach głosem.

-Pana Deulla nie obudzisz... Nataniela też nie. Jego tylko dzwonek obudzi. Ah, przepraszam... Moje maniery... Jestem Lysander. - szepnął.

-Elizabeth. To pomożesz mi? - odszepnęłam. Prawie odpływałam przez ten ból...

-Tak. tak. Już. Znowu przepraszam. - nie pytając, wziął mnie na ręce i wyniósł do pokoju gospodarzy, znowu.

-Lysander... ja... boli... - jęknęłam półgłosem.

-Już. - położył mnie na kilku krzesłach i pobiegł po nauczyciela w tym swoim dziwnym, intrygującym, wiktoriańskim stroju.

A ja w tym czasie zemdlałam.

*******

Obudziłam się w szpitalu. Obok mnie siedzieli (w kolejności!):

Kim, Armin, Lysander i ciocia Agata.

-Wszystko dobrze? - odezwała się najpierw ciotka Agata, gaduła pierwszorzędna.

Kostka nadal mnie bolała, ale miałam tam założony gips.

-Już lepiej. - powiedziałam cicho i uśmiechnęłam się do wszystkich.

-Matko, El, ile ty narobisz w jeden dzień! - powiedziała głośno Kim, a wszyscy zaczęli śmiać.

-Tyle, ile potrafię. - również się śmiałam, ale ciszej, przez ten ból.

-Jak ty mogłaś się wywalić, patrząc na grę? - dziwił się nadal Armin.

-A ty cały czas o tych grach... - Lysander zrobił lekkiego facepalma i uśmiechnął się do Armina.

-A ty nagle zacząłeś się niepokoić, gdy Elizabeth zrobiła sobie coś w nogę... - odgryzł się tamten.

-O Jezu, i dobrze zrobił. A ty byś lepiej patrzył na ludzi, a nie na grę. - powiedziała z wyrzutem Kim.

-Ej, ja nic... - powiedziałam cicho.

-Gra jest ciekawsza!

-Nie prawda! Dziewczyna chce z Tobą pogadac, a ty w jakąś wyścigówkę czy inne gówno grasz!

-To nie jest gówno!

-Jest!

-Dzieci, przestańcie!

-Niech Pani się nie wtrąca, widzi Pani przecież, że ten oto Pan bardziej martwi się o głupią konsolę, niż o nową, zainteresowaną nim dziewczynę!

Patrzyliśmy z Lysandrem na siebie rozbawieni. Chyba tylko my jesteśmy oazą spokoju.

Po około 10 minutach mieli wysuszone gardła, a Armin i Kim mieli chrypę.

-I po co to było? Armin chyba już taki jest. Zreszta, mi nie przeszkadzało, że grał w grę. Też ją lubię. - powiedziałam rozbawiona.

-A widzisz? Bronisz go! - odpowiedziała z chrypką Kim.

-Kim, widzisz wszędzie jakiś miłosny podtekst. Ogarnij się. Istnieje coś takiego jak przyjaźń... - powiedział również rozbawiony Lys.

-I istnieje też uwielbienie do gry! - z chrypką rzeknął Armin.

-Rozumiem Was obydwojga. Może i to jakiś podtekst, ale kto się czubi, ten się lubi... - mruknęłam, uśmiechając się.

-Czyli Kim kocha wszystkich, i tyle. - podsumował Lys.

-Kiedy mam wypis? - zapytałam ciocię.

-Eeee... Ktoś wie? - spytała się zawstydzona ciocia.

-Ja. Chyba już dzisiaj, będziesz musiała chodzić tylko z kulami i tym gipsem. - wypowiedział spokojnie Lysander. Matko, jakas oaza spokoju. Większa ode mnie.

-A wy... nie powinniście być w szkole? - spytałam zaskoczona.

-Twoja ciocia nas zwolniła, pytając się, kto chce iść do El. - wydusiła Kim, po cichu kłócąca się z Arminem.

-Kastiel też chyba chciałby, ale za dużo flirtował z Charlotte. - powiedział Lys.

-Właśnie, Kim... chodzisz z Kastielem? - powiedziałam tak cicho, ze tylko ona usłyszała.

-Tak, to znaczy... to skomplikowane. Ustaliliśmy, że to będzie taki "wolny związek", możemy robić co chcemy. - powiedziała Kim. - Ale nie zgodziłam się na spanie z innymi dziewczynami.

-Aha... - powiedziałam trochę przymulona.

-Wiesz, Kim podrywa każdego w szkole, tak samo jak Kastiel. - mrugnął do mnie Armin, do tego przyłączył się Lysander.

Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem, a mi pękł gips, bo się za bardzo odwróciłam w bok.

Zajebiście.

To tyle, mam nadzieję, że się spodobało. :)

Czandelier,

Sraniacz